ما مردمی اجتماعی هستیم
ما در اجتماع زندگی میکنیم
و همین اجتماعی بودن است که مجبور میشویم غیبت کنیم
ما تهمت میزنیم چون اجتماعی هستیم
ما قضاوت میکنیم چون اجتماعی هستیم
ما دل میشکنیم چون اجتماعی هستیم
ما دروغ میگوییم چون اجتماعی هستیم
ما حلقمان بسته میشود چون اجتماعی هستیم
ما کتک میخوریم چون اجتماعی هستیم
ما ظلم میکنیم چون اجتماعی هستیم
ما آدم میکشیم چون اجتماعی هستیم
ما فریب میدهیم چون اجتماعی هستیم
ما زندگی تلخ را به کام خود و دیگران تلختر میکنیم چون اجتماعی هستیم
اصلا حضور دیگران است که مقام مقایسه را بوجود میآورد
و صفت تر و ترین در همین اجتماعی بودن معنا پیدا میکند!
هر چه میکشیم از همین اجتماعی بودن است!
و من تئوری خودم را شخصا همین جا باطل میکنم. باید برگشت به زمان ابن سینا. باید یک تنه طبیب بود فیلسوف بود ریاضی دان بود مورخ بود و ... باید شخصا توانست حاجات خود را برآورده ساخت. باید بی حضور دیگران زندگی را بگذرانی. باید تنها به خودت بیاندیشی. باید بدانی که دیگران هستند که آزارت دهند فریبت دهند ناسزایت گویند تحقیرت کنند. اگر کودکی، کودک همسایه میخواهد اسباب بازیت را بگیرد. اگر دانش آموزی، بغل دستی ات میخواهد جای تو شاگرد اول بشود اگر دانشجویی همکلاسیت میخواهد شغل بهتر پیدا کند اگر شاغل هستی همکارت میخواهد ترفیع درجه بگیرد. و همه کار خواهند کرد. و آنکه خارج از این جریان است قطع و یقین در ضلالت است!
اصلا زندگی اجتماعی یعنی: باید خودت را نجات دهی با وجود هزاران هزار آدم که مانع نجات تو هستند.
.: Weblog Themes By Pichak :.
